Terapia pedagogiczna

Co to jest terapia pedagogiczna?

Metody terapii pedagogicznej o charakterze psychologiczno-pedagogicznym i profilaktycznym mają na celu stworzenie dziecku możliwości wszechstronnego rozwoju, wygaszania negatywnych objawów zachowania, kształtowania prawidłowych nawyków i technik przyswajania wiedzy oraz zdolności praktycznego posługiwania się nabytymi umiejętnościami w szkole i w życiu pozaszkolnym.

Terapia pedagogiczna to proces długotrwałych oddziaływań, szereg całościowych działań o charakterze pedagogicznym, nastawionych na pomoc dziecku, niwelowanie trudności, przyczyn i objawów niepowodzeń szkolnych, nastawionych na eliminowanie ujemnych konsekwencji, podwyższanie samooceny i motywacji do dalszego działania, do obowiązków szkolnych. Terapia ta dąży do wszechstronnego rozwoju zdolności poznawczych i percepcyjno-motorycznych.

Cele terapii pedagogicznej

Nadrzędnym, najważniejszym celem terapii pedagogicznej jest stymulowanie ogólnego rozwoju dziecka – umysłowego, psychicznego, emocjonalnego i poznawczego. Poszczególne, pozostałe mniejsze cele terapii to: wzmacnianie pozytywne dziecka, dodawanie wiary we własne możliwości, wyrabianie odpowiedniego podejścia do obowiązków szkolnych, syntetyczności i odpowiedniej motywacji do pracy, ułatwianie opanowania materiału przewidzianego na danym etapie edukacyjnym, poprzez korygowanie zaburzonych sfer. W procesie terapii pedagogicznej terapeuta zwraca szczególna uwagę na usprawnianie u dziecka jego percepcji wzrokowej i słuchowej, koordynacji wzrokowo-ruchowej, pamięci wzrokowej i słuchowej, sprawności ruchowej zarówno w obrębie motoryki małej – sprawności ręki, jak i motoryki dużej, dotyczącej całego ciała, usprawniania grafomotorycznego, ćwiczenia koncentracji uwagi i orientacji w przestrzeni.

Zasady obowiązujące na zajęciach z terapii pedagogicznej:

• długie przerwy w zajęciach powodować mogą regres, dlatego wskazana jest systematyczność,
• zaczynamy pracę od ćwiczenia funkcji najbardziej zaburzonych, ale nie doprowadzamy do przetrenowania, robimy krótkie przerwy, lub ćwiczymy na przemiennie funkcje bardziej zaburzone i te prawnie w normie, aby dziecko miało satysfakcję, że mu wychodzi,
• każde dziecko jest inne i dlatego dla każdego tworzymy indywidualny program i dobieramy odpowiednie metody dydaktyczne.

Kto i jak często uczestniczy w zajęciach z terapii pedagogicznej?

W zajęciach z terapii pedagogicznej uczestniczą dzieci, które mają trudności z pisaniem, czytaniem bądź liczeniem. W zajęciach biorą udział dzieci w młodszym wieku szkolnym, bo od tego wieku można tak naprawdę diagnozować poprawnie dysleksję. Wcześniej mówi się tylko o ryzyku dysleksji. Na terapię uczęszcza również młodzież, ale w mniejszym stopniu, ponieważ z biegiem lat problemy z czytaniem i pisaniem słabną na swojej intensywności z powodu doświadczenia w codziennym pisaniu i czytaniu.

Dziecko dyslektyczne może uczestniczyć w zajęciach z terapii pedagogicznej indywidualnie, taka terapia przynosi najlepsze i najszybsze efekty, lub grupowo. Ważne aby grupa nie przekraczała 3-4 osób, dzieci były w tym samym wieku, z takimi samymi problemami, tylko z różnym natężeniem problemów.

W poradni psychologiczno-pedagogicznej terapia prowadzona jest przez pedagoga - terapeutę.  Zajęcia trwają czterdzieści pięć minut, nie częściej niż raz w tygodniu, przy założeniu, że po 3 nieusprawiedliwionych nieobecnościach terapeuta rozwiązuje umowę z tym danym dzieckiem i zaczyna zajęcia z następnym czekającym w kolejce. Zgłoszenia chętnych do udziału w zajęciach korekcyjno- kompensacyjnych dokonują się na początku września danego roku, na prośbę rodziców, po obserwacji ze strony psychologa lub pedagoga.

Dziecko biorące udział w zajęciach w zakresu terapii pedagogicznej powinno

• starać się pracować w miarę swoich możliwości, być otwartym na pomoc i ciepłe słowo,
• być zupełnie zdrowym, bo chorych dzieci specjaliści nie przyjmują z dwóch powodów, po pierwsze bo sami nie chcą być chorzy, a po drugie dziecko chore, z katarem, kaszlem, a może i gorączką jest osłabione, gorzej przyswaja wiedzę, szybciej się męczy i zniechęca, ma gorszą koncentrację zadaniową,
• każdorazowo być przygotowany do zajęć, czyli mieć odrobioną ewentualną pracę domową.

Rodzic natomiast wyrażający swoją chęć w udziale swego dziecka w zajęciach z terapii pedagogicznej zobowiązuje się do:

• motywowania dziecka i zachęcania go poprzez wsparcie, miłe słowo do dalszej wytężonej pracy, chwali i nagradza. Wzmacnia pozytywnie swoje dziecko za efekty pracy, za zaangażowanie i włożone siły i chęci,
• kontrolowania i zachęcania dziecko do poprawnego odrabiania prac domowych, uczenia się np. reguł ortograficznych,
• kontrolowania systematyczności przychodzenia dziecka na zajęcia i współpracowania regularnego z pedagogiem –terapeutą, pytania go o postępy swojego dziecka, dopytywania jak w danej sytuacji postępować.

Dziecko nie zdaje sobie często sprawy z własnych dysfunkcji, nie potrafi zatem sam sobie pomóc, nie jest w stanie samodzielnie podjąć decyzji o rozpoczęciu terapii pedagogicznej. To zadanie rodziców, ale i nauczyciela aby zawczasu zauważyć trudności i przeciwdziałać im. Najlepsza jest wczesna diagnoza, ale warto pamiętać, że pomocy należy udzielać w każdym wieku dziecka, najważniejsze jest dobre samopoczucie jego. Bardzo ważna jest systematyczność, obowiązkowość i intensywność oddziaływań terapeutycznych. Sprawdza się tu metoda „drobnych kroczków”, powoli, nie „podcinania skrzydeł” dziecku, eliminowanie frustracji dziecięcej, ocenianie nie za efekty, tylko za włożony wkład. Nie wolno zapomnieć również o atmosferze na zajęciach pełnej zaufania, akceptacji i pogody ducha.

Realizatorzy:

mgr Katarzyna Pawlikowska

mgr Ewa Perlik

mgr Renata Baranowska