Metoda Vojty

Polega ona na wywołaniu u dziecka globalnych kompleksów ruchowych – odruchowego obrotu i odruchowego pełzania poprzez stymulowanie określonych miejsc (stref wyzwalania) na ciele dziecka, które ułożone jest w pozycji aktywującej (na brzuchu, na plecach, na boku). W trakcie ucisku dochodzi do aktywacji ośrodkowego układu nerwowego i pobudzenia wszystkich mięśni szkieletowych. Ośrodkowy układ nerwowy aktywizowany jest począwszy od swoich najniższych, rdzeniowych połączeń aż do poziomu podkorowego i korowego.
Metoda Vojty odwołuje się do prawidłowego programu ontogenetycznego (rozwoju osobniczego) dziecka poprzez wywołanie wzorców ruchowych, zbliżonych w swym kształcie do idealnej motoryki, pozwala dostarczyć dziecku wrażeń czuciowych i ruchowych, których ono samo nie może wyzwolić na skutek uszkodzenia mózgu. Poprzez wielokrotne powtórzenie aktywacji mięśni zgodnie z prawidłowym programem rozwoju ruchowego następuje utrwalenie właściwego sposobu ruchu, stopniowo pojawia się poprawa funkcji podporowych, chwytnych itd.
Dzięki wczesnej diagnostyce możliwe jest zastosowanie terapeutycznej metody Vojty, zanim nieprawidłowe sposoby reagowania ruchowego, tzw. wzorce zastępcze utrwalą się u dziecka na poziomie mózgu (kory mózgowej).
Wczesna terapia metodą Vojty pozostawia trwały ślad w mózgu i w korzystnym przypadku także w powstającym schemacie ciała. Stosuje się różne pozycje wyjściowe i różne kombinacje stref wyzwalania w zależności od celu terapii i możliwości dziecka. Program leczenia ustala terapeuta i on jest odpowiedzialny za prawidłowe przekazanie instrukcji Rodzicom. Rodzice pracują z dzieckiem po kilka minut, cztery razy dziennie. Następująca w czasie terapii praca mięśni wpływa na uzyskanie właściwej postawy i zbliżone do idealnego ukształtowanie kręgosłupa, co jest podstawą dla prawidłowo wykonywanego ruchu wszystkich odcinków ciała.

Wielowymiarowa terapia manualna stóp

Metoda leczenia wad stóp u dzieci stworzona przez niemiecką fizjoterapeutkę Barbarę Zukunft-Huber oparta jest w szczególności na manualnej terapii stóp ze szczególnym uwzględnieniem funkcjonalnego rozwoju stopy w pierwszym roku życia dziecka, możemy nią pracować już  w okresie noworodkowym. Terapia ta, poprzez specjalne chwyty mobilizujące oraz rozciągające i odpowiadające im funkcjonalne powiązania, stanowi podstawę do wczesnego diagnozowania i wczesnego leczenia nieprawidłowego ustawienia stopy;

• stopa przywiedzeniowa-serpentynowa;

• stopa przywiedzeniowa;

• stopa końsko-szpotawa;

• stopa płasko-koślawa;

• stopa o obniżonych łukach

• stopa piętowa;

• stopa koślawa;

W metodzie tej wykorzystuje się specjalną technikę bandażowania, dzięki której utrwala się efekty terapeutyczne. Zaletą tej terapii jest możliwość kontynuacji w domu po odpowiednim przeszkoleniu.

Kinesiology Taping

Kinesiology Taping – to metoda, która pozwala na osiąganie doskonałych rezultatów terapeutycznych przez działanie sensoryczne plastra kinesiology tape/k-active tape.   Pomocna w terapii bólu, korekcji układu powięziowego, reedukowaniu czynności ruchowych. Oklejanie plastrami można wykonywać tak, aby wspomagały pracę mięśni, stabilizowały staw, rozluźniały tkanki miękkie, wspomagały pracę naczyń krwionośnych i limfatycznych, a także poprawiały elastyczność skóry i blizn.

Neurorozwojowe usprawnianie dzieci – NDT BOBATH

Indywidualne zajęcia prowadzone metodą integracji sensorycznej – integracja sensoryczna jest to proces, w którym mózg otrzymuje informacje ze wszystkich zmysłów (wzrok, słuch, dotyk, układ przedsionkowy- ruch, proprioceptywny – czucie ciała, smak, węch), następnie segreguje je, rozpoznaje, interpretuje i integruje ze sobą i wcześniejszymi doświadczeniami, tak by mogły być użyte w konkretnym, celowym działaniu.

Czasami dochodzi do zaburzeń integracji sensorycznej, wtedy dzieci mogą reagować na niektóre bodźce w sposób przesadny (nadwrażliwość) lub niedostateczny (podwrażliwość). Są dzieci z nadwrażliwością dotykową, które nie lubią być dotykane, dzieci z nadwrażliwością słuchową, które słyszą dźwięki, których inne osoby nawet nie zauważają i przez to mają problemy z zasypianiem, zaburzenia mogą dotyczyć również układu przedsionkowego, wtedy dzieci unikają placów zabaw, boją się wspinać, wchodzić po schodach. Natomiast dzieci z podwrażliwością nie reagują na słabe bodźce i same poszukują silniejszych np. lubią się zderzać z innymi, kręcą się w kółko, są nadpobudliwe.

Dla kogo terapia sensoryczna SI?
• Dzieci opóźnionych psycho-ruchowo
• Dzieci z trudnościami w uczeniu się, takimi jak: dysleksja, dysgrafia, słaba koncentracja uwagi
• Dzieci z ADHD, ADD Dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym
• Dzieci autystycznych, z zespołem Aspargera
• Dzieci niepełnosprawnych intelektualnie